پسربچه گریه می کرد و دنبال پلاستیک فریزر می دوید.باد پلاستیک رو از دستش درآورده بود و حالا پسربچه بی تاب بود.

مادرش کلافه و عصبی شده بود:"وایستا!کجا می دوی؟؟؟؟پاکت فریزر دیگه گریه داره؟؟؟؟؟؟؟؟؟"

کمی به فکر فرو می رم.چرا پلاستیک فریزر گریه نداره؟چرا نباید دنبالش بدوه وقتی ما بزرگ تر ها هم دنبال خیلی چیزایی می دویم که ارزشی ندارن؟و تنها بهونه مون واسه دویدن اینه که اون چیزا رو دوست داریم؟یا نهایتا طی یک توجیه عاقل مآبانه می گیم بهشون"احتیاج"داریم. و چون به دید اشتباه خودمون بیش از خیلی چیزای دیگه ایمان داریم باور نمی کنیم که دنیا همون پاکت فریزر کهنه ست و ما همون بچه!

نظر یادت نره